زنی برهنه اتوبان بسیج را بسته است

هر روز که در خیابان رد می شوید زنان زیادی را می بینید که به هر نحوی توجه شما را جلب می کنند. منظورم زنانی است که ممکن است لباسی پوشیده باشند که زیاد با چارچوب های اجتماعی سازگار نیست یا آرایششان خیلی تو چشم برود و یا ممکن است سیگار بکشند. ممکن است جوری راه بروند که در ذهن شما پیام خاصی را ایجاد کند. مثلا فکر کنید دختره بی خیال دنیاست، یا دختره کونشو قر میده و راه میره، یا اینقدر پاشنه کفشش بلنده که درست نمی تونه راه بره. ممکن است این زن ها موهایشان را خیلی بالا برده باشند، رنگ موهایشان خیلی تابلو باشد، ابروهای تتو کرده تابلو داشته باشند، دماغ و لبشان را عمل کرده باشند و گردن و سینه شان از زیر شال پیدا باشد، شلوارشان چسب باشد و شما بتوانید شکل قوس پایش را تشخیص بدهید. کفش بندی خیلی بازی پوشیده باشند و پوست سفید پایشان خیلی تو چشم بزند. ممکن است ناخن های دست و پایشان بلند باشد و لاک قرمز تندی زده باشند. یا نه، ممکن است موهایشان کوتاه کوتاه باشد. لباس های گشاد و شل و ول و رنگارنگ پوشیده باشند، رژ قرمزی زده باشند و با کفش های کتانی شان جوری راه بروند و سیگار بکشند که انگار هیچ چیز ای

فریاد بلندی در من زندانی است که هر چقدر داد می زنم آزاد نمی شود

-واینستا، راه برو، راه برو. -منتظرم -گه خوردی، راه برو -بابا میگم منتظرم -خفه شو، راه برو  باتوم فرود می آید

نمی دانم اسمش را چی باید گذاشت. اما من هر کاری برای بهتر شدنش کردم. (الان احساس بیگانگی دارم). «و» همین الان آمد. آخرین کاری که کردم این بود که رفتم پیش یک بابایی و گفتم: آی جاست کنت. گفت جاست ترای. و به هیچی هم فک نکن. کار تو فقط اینه که بنویسی و اینکه خوبه یا بد یا میمونه یا نمی مونه و اینکه تو یه نویسنده تاثیرگذار  میشی یا نه به بقیه مربوطه. تا وقتی ایده آل گرایی مربوط به کون گشادی در تو هست دل آزردگیت حل نمیشه. البته به این وضوح نگفت. منظورشو رسوند. راستش تو اون یکی دو جلسه یه چیزایی هم نوشتم. داستان صدیق رو کامل کردم. اما خودم خوشم نیومد و انداختم سطل اشغال. دیگه هم نرفتم سراغ اون بابا. یه جورایی هم خجالت میکشم. زشت شد که نرفتم. بعد دارم یه سریالی می بینم. خیلی اهلش نیستم. کلا تو عمرم دو تا سریال دیدم. هیچکدومش هم لاست نبود. دومیش اینه که الان دارم می بینم. بدک نیست. یه توهم آمریکایی داره. یه عده استرنجر میخوان دنیا رو نابود کنن و پروتکترو باید دوست بداریم. به همین مزخرفی. اما داستان معماییه. هر قسمت یه معماست که فکر می کنی حل شده ولی توی دو سه فصل بعدی سریال می فهمی که حل نشد