زنی برهنه اتوبان بسیج را بسته است

بدبخت تر از این هم هست اصلا که خاکستری محو آدم تب دار باشد و دست آدم زیر تبر مانده باشد در سطرهایی که ننوشت و گونه ی تب دار آیینه رویش را لمس نکرد؟ تب تو چشم هات باید چیزی شبیه برق الماس های  سیرالئون  باشد. شاعرتر می کند آدم را. رسانایی این حرارت احتمالا به جنبش های اتمی ربطی ندارد زیاد که تقریبا از یخ های قطبی دما می گیرد که آتش سینه ای تقریبا در استوا را بدمد. کاش می شد سر و ته همه چیز را با همین تقریباها هم آورد. آن وقت روی شانه ی ابولهول نشسته بودیم و تو سرت را گذاشته بودی روی پام بی آنکه زخمی تنت را رنجور کرده باشد. این بعد و قرب هم خیلی به متراژ نیست وقتی نور آن همه راه را در ثانیه ای می رود و آسانسور تا به همکف برسد پانزده دقیقه ی تو تمام شده است. یعنی نور یک خورشید آن طرف تر هم به زمین رسید و مردی که نمی داند قبای خاکستری اش را به کجای شب تیره اش بیاویزد همین جور پای آبله مانده. در آن فیزیک را هم باید گل گرفت یعنی. جان من بیا پرده بینداز و بزن راه حجاز. چه انتظاری داری با دستی که زیر تبر مانده؟ بیا بده دست من - قبای خاکستری ات را-؟ اینها همه را تو به قرینه دلخواه حذف کن. تهش ف

حالم بده. بهت احتیاج دارم. به تو؟ به صدات؟ به کلمه هات؟ یه چیزی ازت باید باشه دور و برم وقتی این جوریه. می خوام بخوابم. خسته ام خیلی. مغزم نمیذاره. همه زندگی ای که از سر گذروندم هی تو سرم می چرخه. اولین باره که دارم می ترسم از اینکه یه روزی دوسم نداشته باشی. که تو، منو دوس نداشته باشی. راستش اینکه از طرز حرف زدنم، از قیافه م خسته بشی دردناک تر از این نیست که از حرفام، از اینکه نفهمیده باشیم یا سر سوتفاهم. این شخصیت و اینا دفه چندمه که حرفش میشه. غصه می خورم بعدش ساعت ها. فکر می کنم که یه روزی خسته میشی دیگه. شرایط که این شکلی باشه بهانه ش هم زود پیدا میشه. بعد یه دردی گوشه چشمم گوله می شه و همین جور  که راه میفته پایین چین و چروکای بیشتری درست می کنه. هیچ کسم نیست اینجا که دلداریم بده. که بعد بیاد بهت بگه من چقدر خلتم. که باز من فک کنم می دونی دیگه. یه کم ته دلم آروم تر شه یه کم یه ساعتم نگذشته و حالا من مث مار زخمی می پیچم به خودم و دستم که بهت نمی رسه هیچ، صداتم نیست. کلمه هاتم نیستن. کلمه هاتن که منو سرپا نگه میدارن. وقتایی که نیستی، که دستم بهت نمی رسه، که هیچ استیکری جواب نمیده به