ایستاده در مه دود فوتوشیمیایی

تو ویژه نامه جشنواره فجر برنامه هفت، چندین و چند بار داوران جشنواره ادعا کردن که برای انتخاب فیلم ها هیچ اجباری نداشتن. حتی خیلی محکم چند بار چند نفرشون گفتن که خب ما با این موی سفید و این همه تجربه، کاری رو قبول نمی کنیم که بخواد از بالا به ما دیکته بشه. به احترام موی سفید و تجربه شون این حرفو ازشون می پذیرم. ولی این احترام به موی سفید و تجربه باعث نمیشه که نگم پس تو اون سلیقه و درک هنری تون. من که از فیلم و سینما اصلا و ابدا به اندازه اساتید داوری سر در نمیارم. ولی وقتی یه چیزی به شما نمایش می دن که قطعا فیلم نیست، اما جایزه بهترین فیلم جشنواره رو گرفته دیگه نقدی وارد نیست. اینجا دیگه فقط فحشه که به کار میاد. فیلم ایستاده در غبار، صرفا یه گزارش نیمه مستند رادیویی بود که یک سری تصاویر هم داشت، اگر حداقل برای این بیوگرافی گزارشی از زندگی احمد متوسلیان یک سری آدم های خوش صدا انتخاب می کردن، یا حداقل حرف زدنشون اون همه تپق نداشتن، می شد چشماتو ببندی و تصاویر رو خودت بسازی. اما حتی این انتخاب رو هم ازت گرفته بودن. بازیگران فیلم، بازی نکرده بودن، به جز یکی دو صحنه که نقش فرمانده (احمد متوسلیان) با یکی دو نفر از اطرافیان نزدیکش بازی کرد. اون هم بدون کلام. و همچنان صدای راوی بود که داشت صحنه درام رو توضیح می داد، که نه تنها بد صدا بودن، بلکه تپق هم داشتن و به همین راحتی وجه دراماتیک فیلم مثل آدامس ِ دو‌ساعت‌جویده شده بود که باید تا نزدیک‌ترین سطل آشغال تحملش می‌کردی. یعنی حتی زحمت کشیده نشده که این دوستان یک بار دیگه جمله تپق دار رو ادا کنن و ضبط بشه. صحنه های سخنرانی یا بیسیم فرمانده هم که صدای اصلی داشت. توی صحنه های بیسیم، تصویر احمد متوسلیان رو می دیدی، صدایی که از اون طرف خط می اومد زیرنویس داشت، صدای این طرف خط زیرنویس نداشت. چرا؟ چون داشتیم تصویر ایشون رو می دیدیم، نباید زیرنویس می داشتیم؟ کیفیت صدای بیسیم ضبط شده با نشون دادن تصویر صحبت کننده فرقی می کنه؟ نه والله. بعد از شما ده هزار تومن بگیرن برای نمایش چنین چیزی به عنوان فیلم. شاید مهدویان پول نداشته که فیلم گرون تری بسازه، ولی زحمت بیشتری که می تونسته بکشه. مطمئنا همون پولی هم که خرج این فیلم شده حروم شده. خب همینا رو تو اینترنت می خوندیم، پول هم نمی دادیم. با این دوستان والله که نیازی به دشمن نیست.