روز آخر

-
من میگم پنجاه پنجاه عمدی بود
ای وای عزیزم چرا زحمت کشیدید؟
برادرش خیلی آدم خوبی بوده، شاپور غلامرضا
و خود این اجتماعی که تشکیل میشه و اینا خودش یعنی جامعه مدنی
آقای دکتر چرا شما رو نمی کشن؟
بعله هه هه هه هه
مهربان بایستید همه، خانما وسط
البته  آقای خزعلی اینا خیلی مذهبی ان خودشون ولی این پشتی ها برا قبل از اسلامه
این عکسا چاپ بشن تو رو خدا من بچه هام خارجن ببینن
من و شما دوست فیس بوکی هستیم
من این طرح عشقو می خوام توی اون رنگ
این رییس کمپانی نفت ایتالیا بود چند سال پیش
من میگم بیاین یه معامله بکنیم این عزیزان در حصر ما رو آزاد
 کنین 
من نقاشا رو راه نمیدم
روزنامه ها می نویسن به به به به
با یه خبر از هم می پاشه
من از قصاص قاتل فرزند عزیزم چشم پوشی می کنم
انگار یه ارکستر سمفونیکه
این از همه شون قشنگ تره
بعد از چهار ماه جسد رو احراز کردن و
واسه همین بود خمینی یهویی چیز شد
تو این جامعه بی روح، روح وجود داره اینجا
عذر میخوام من می تونم از شما خواهش کنم عکس بگیرید از ما
اینا رو چاپ می کنن
یه فیلم نامه نوشتم بر اساس این ماجرا
صدا بزن بچه ها بیان تو عکس باشن
من وظیفه خودم دونستم خدمت شما برسم
چهره شما یک چهره فوتوژنیک هست
سرت نگیره به قاب
این خواهرم می دونه من چقد جزیی نگرم
وکالشو من کار کردم
باباشونم بمیره نمیرن



نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

ای شادی آزادی، تو هرگز نمی‌آیی!

-
 سوار مترو شدم. بعد از مدت‌ها. فکرش را کردم دیدم مترو منبع الهام بسیاری از قصه‌هایم بود. اما ننوشتنم فقط برای این نیست که منبع الهامم از زندگی‌ام حذف شده. برای این است که همه‌ی حرف‌ها زده شده‌اند و دیگر حرفی برای گفتن نمانده. هیچ کتابی را باز نمی‌کنم که از خواندنش به شور و‌ هیجان ۱۸ سالگی بیایم. شاید هم در ۱۸ سالگی‌ام بمب‌های هورمونی بودند که آن شور و هیجان را می‌ساختند و نه مفاهیم درون کتاب‌ها. در این زوال ناچار برگردم به مترو. حداقل شادی‌ام این است که دیگر کسی نمی‌تواند سر این زن‌ها حجاب زورکی کند. نشسته‌ام داخل مترو که دو پسر جوان وارد می‌شوند هر دو لباس‌های روی مد ارزان‌قیمتی دارند و موهای آلاگارسون اما شسته نشده. و دو تا تنبک پلاستیکی تو دستشان. سر و صورتشان چند روزی بود که آب به خود ندیده بود. اما تلاش کرده بودند دلبر بمانند و تا حدی موفق هم بودند. خب شاید هم دل من الکی برای واکسی‌ها و تنبکی‌ها می‌رود و نمی‌دانم از نظر بقیه هم آنها دلبرند یا نه. زنی داشت رنگ‌ موی فانتزی گچی می‌فروخت و چند دختر کوچولوی دست و رو نشسته و ژولیده اصرار داشتند مدلش بشوند و او سعی می‌کرد از خودش دورشان
بیشتر بخوانيد

روان‌پریشی ملی

-
 بارها در اینجا و جاهای دیگر گفته‌ام چیزی که ملت ایران عجالتا و اورژانسی به آن احتیاج دارد نه آزادی و نه اقتصاد و نه آب و برق مجانی است. چیزی که ملت ایران به شدت و فی‌الفور محتاج آن هستند یک برنامه‌ی کلان روانکاوی ملی است. شاید بگویید ای بابا شکم گرسنه که روان نمی‌فهمد. ولی حقیقت این است که ملت چندان هم گرسنه شکم نیستند و به قول یک بابای هندی یک پرنده یا سگ یا بوفالو و هر مخلوق دیگری که فکرش را بکنید تا وقتی که شکمش گرسنه است یک مشکل دارد و وقتی شکمش سیر شد مشکلش حل شده و زندگی بر وفق مرادش است. اما آدمیزاد وقتی شکمش گرسنه باشد یک مشکل دارد و وقتی شکمش سیر شد هزار تا مشکل.  سوار بی آر تی ونک شدم تا بروم پارک‌وی. تا سوار شدم دیدم خانمی روی یکی از صندلی‌های برعکس لمیده پاهاش را گذاشته رو میله‌ی مقابلش و به خواب عمیقی فرو رفته. از دیدنش حظ کرده بودم و داشتم پیش خودم می‌گفتم «حالتو خریدارم زن» که خانم دیگری که پشت سر من سوار شده و کنارم  ایستاده بود شروع کرد به تکان دادن زن خواب رفته و با حرصی که در صورتش و در لحن صدایش پیدا بود گفت: «پاهاتو جمع کن.» زنِ خفته پاهاش را از روی میله برداشت و
بیشتر بخوانيد

سیاست ما

-
 شعار و شعر در اطراف حسین فراوان است اما تنها شعاری را که حسین سر داد از هیچ یک از این دهان‌های حسین حسین گو نمی‌شنویم و آن یک جمله بیش نبود: هیهات من الذلت
بیشتر بخوانيد