-
من در موقعیت مستقر شده‏‏ام
و یخ می‏زنم از نبودنت بانو
سیگار هم نمی‏شود کشید دیگر
درختها آسم گرفته‏اند
و بوی دود سیگار من اذیتشان می‏کند
صدای سرفه‏شان را می‏شنوی؟
صدای دود من را می‏شنوی؟
من که از زمستان سردترم
و ذوب می‏شوم در این سرمای زیر صفر درجه
یخ می‏زنم از نبودنت
صدای ذوب شدنم را یا صدای یخ زدنم را می‏شنوی؟
گوشت را چسبانده‏ای روی قلبم؟
قل قل حباب‏هایم را می‏شنوی؟

نظرات

  1. میترای گندمزاری در باد۱۶ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۱۳:۰۲

    این زمستان پایان نداره، انگار!

    امروز صُب از خونه درومدم تا برسم شرکت هی داشتم زیر لب روزای هفته ی فرهاد رو می خوندم ... بعد اومدم اینجا، یه جا! -نمی دونم کجا!- خوندم که همه روزامون شده مثه سه شنبه، این همه ترانه ی فرهاد هم نداره ....
    موش خورده شناسنامه هممون رو!
    حالا! مریم! این شعر تو هم که خوندم، سردم شد، خیلی!
    خسته شدم!

    پاسخ دادنحذف
  2. Unknown۱۶ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۱۳:۱۸

    بیا خب، قیمه نگه داشتم واست

    پاسخ دادنحذف
  3. اوشا۱۷ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۱۵:۰۷

    این شعر را خیلی دوست داشتم . کم پیدایی مریمی!امیدوارم خوب باشی !

    پاسخ دادنحذف
  4. میترای گندمزار۱۸ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۱۰:۰۰

    برو ! خب قیمه نگه داشته واست

    پاسخ دادنحذف
  5. قیمه می خوام ِ گندمزار!۱۸ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۱۰:۰۱

    قیمه رو خوردی ؟!

    پاسخ دادنحذف
  6. شبنم۱۸ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۱۲:۳۸

    درخت ها آسم گرفته اند..زيبا بود...

    پاسخ دادنحذف
  7. مبتلا۱۹ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۲:۴۹

    تا شمارش معکوش آغاز شده باشد
    بر این مقصود بی مقصد

    پاسخ دادنحذف

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

پروین

-
پروین خیس باران پشت در ایستاده بود. نفس نفس می‌زد. نوک دماغش و گونه‌هاش سرخ بود در را که باز کردم جا خوردم از دیدنش. دست پریا را گرفته بود و همه‌ی راه را دویده بود پای راستش انگار تو چاله ی گلی فرو رفته بود. تا زیر زانوش گلی بود. پریا زمین خورده بود انگار. پریا بود. پالتوی صورتی‌اش خیس باران بود. عکسهای چند سال پیشش را تو آلبوم نوشا دیده بودم. خیلی وقت بود ندیده بودمشان. چقدر شبیه نوشا شده بود. کف دستش خراشیده بود. با انگشتش میکشید دور زخم و خاک و سنگ را پاک می کرد. نمی دانستم چه بگویم. آمدم کنار که بیایند تو. از جاشان تکان نخوردند. پروین هاج و واج نگاهم می کرد. مامان آمد دستش را گرفت بیاوردش تو. نیامد. تو درگاه ایستاد. جوری که می‌خواست جلوی بغضش را بگیرد، آرام گفت: "مزاحم نمی‌شوم. لباسم خانه‌تان را گلی می‌کند. نوشا کجاست؟ آمدم ببینمش بروم." یاد آن وقتها افتادم که تازه زن علی شده بودم. مامان چشم دیدنش را نداشت. راهش نمی‌داد خانه. شاید هم ملاحظه‌ی من را می کرد. هیچ وقت نگفته بودم پروین نیاید. هیچ وقت نگفته بودم بچه‌اش را نبیند. اما مامان راهش نمی‌داد... یعنی به خاطر من بود؟ نم...
بیشتر بخوانيد

سیمای زنی در دوردست

-
همه‌ی هزار بار دیگری را هم که سیگار به دست با بی‌خیالی و یلگی‌ای که مال خودم نیست، از وسط این پارک رد بشوم، "ملیکا جون" که هشتاد- نود درصد آدم‌هایی را که به اسم می‌شناسندش، اصلا نمی‌شناسد برای هزار بار دیگر با "خ" مشدد خواهد گفت: آخی بمیرم. تو هم مثل من آواره‌ای؟
بیشتر بخوانيد

آنا

-
آنا به عشق پاک و واقعی پایبند بود. واقعیش، نه از این بچه بازیا. اون هیچوخ عشق پاکو به لجنایی که امروز مد شده آلوده نکرد. محال بود بدون نقشه‌ی رخت‌خواب با یه دختر  رفاقت کنه. یا وقتی با یه پسر روابط عاشقانه‌ای داره، یکی دوتای دیگه رو هم زیر سر  نداشته باشه. هیچوخ با کمتر از دو نفر تو رخت‌خواب نرفت. هیچ وخ عشق واقعیو با  ازدواج  لجن‌مال نکرد.پاک بود، یه پاک لعنتی، یه پاک لعنتی ِ واقعی فقط می‌تونه از بلندترین برج  لعنتی... عاشق‌اش بودم... می‌فهمی؟ 
بیشتر بخوانيد