فال من روی پیاده‏رو

-
قبلا روی این پیاده رو پادرد می‏گرفتم. اسم موزاییک‏هاش را گذاشته بودم موزاییک "خاردار" . وقتی اینجا راه می‏رفتم سعی می‏کردم پام را اصلا رویشان نگذارم

بعضی وقت‏ها بعضی آدم‏ها برداشتت را از چیزهای ساده‏ی زندگی عوض می‏کنند. گاهی با یک جمله، یک کلمه، یک حرف...
حالا من می‏خواهم بروم خط بریل یاد بگیرم و هر روز صبح فالی را که پیاده رو برام می‏گیرد بخوانم.
.

نظرات

  1. میترای گندمزار۱۲ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۱۰:۵۱

    حدس می زدم تو امروز بنویسی مریم

    پاسخحذف
  2. بيد مجنون۱۲ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۱۲:۲۱

    دقيقا ً بر عكس شما
    من هميشه از روي اين موزاييك ها رد مي شوم
    راه رفتن بر روي اين موزاييك ها حس خوبي به من منتقل مي كند
    گويي هر قدم تلنگري مي شود تا قدر چشمانت را بيشتر بدان
    كف كفشان من نرم است و قلقلك ملايمي را از پس هر قدم احساس مي كنم
    سختي كفش ما سبب چنين چيزي شده

    پاسخحذف
  3. Homa۱۲ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۱۳:۵۲

    بریل!!!!

    خیلی خوب بود.

    پاسخحذف
  4. ستایش۱۲ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۱۵:۴۲

    موزاییک ها هم فال می گیرند
    نگاهشان کن خودشان فالت را می گیرند
    شاید هم حرفی در تمام شکستگیشان برای گفتن داشته باشند

    پاسخحذف
  5. پگاه۱۲ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۲۲:۲۵

    کافیه به میزان مثبت با منفی بودن تفکرت تو اون روز فکر کنی فالت اونه

    پاسخحذف
  6. بي پدر خودشيفته۱۴ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۲۱:۴۳

    داري شاعر مي شي ها! مراقب باش آبجي. فال و فالگيري رو بذار كنار. برو پي داستان نويسي.

    پاسخحذف
  7. ستایش۱۵ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۸:۲۱

    سلام
    شرمنده دیر جوابتو دادم منبع: کتاب خسی در میقات آل احمد

    پاسخحذف
  8. سمیه۱۵ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۱۴:۴۳

    لایک

    پاسخحذف
  9. zodiak۱۶ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۹:۱۴

    شرط میبندم موزاییک های پیاده روی خیابون انقلاب رو میگی

    پاسخحذف
  10. امين۱۶ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۱۱:۱۷

    برويم خط بريل ياد بگيريم كه بتونيم صب تا صب فال پياده رو بگيريم.
    اينا از كجا به ذهنت ميرسه؟؟؟

    پاسخحذف
  11. ناشناس۱۶ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۱۳:۵۱

    ترانه اي براي محاکمه
    هر چند نيمه تمام
    دکلمه اي هم هست
    نان بياوريد
    قسمت کنيم


    آيات زميني

    پاسخحذف
  12. شیخ۱۸ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۴:۰۲

    همیشه یک فال در می آید:
    نرو نرو نرو ...

    پاسخحذف
  13. انجــــــــمن نارضــــــــــــايتي۱۸ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۲۲:۰۵

    نمي دانم سنگ فرش هاي كجا را مي گويي. اما من هر وقت در خيابان ولي عصر قدم مي زنم همين احساس به من دست مي ده !

    پاسخحذف

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

مریض خونه

-
نشسته‌ام بالای دستگاه بخور و پتو را خیمه کرده‌ام  روی سرم که این‌ها را می‌نویسم. اولش فکر کردم که باز خودم را با نوشتن درمان کنم. بعد گوشی را برداشتم و آدرس بلاگر را وارد کردم. لیست نوشته‌های قبلی باز شد. کمی برام عجیب بود. بدون زحمت پسورد؟ ظاهرا تکنولوژی خیلی پیشرفت کرده. عجب! پست آخرم را باز کردم. عجب منبری رفته بودم.  دلم برای بنارس تنگ شد. چه زندگی‌ای کردم. چقدر کیف داشت که یک جفت دمپایی بندازی به پات و لخ لخ راهت را بکشی به هر جا که دلت خواست، مستراح، دانشگاه، معبد، عروسی ... وارد شوی و هیچکس تخمش نباشد که تو چه پوشیده‌ای  و بالاخص اینکه خودت به یک تخمکت نباشد که بدون سوتین ممه‌ات تکان تکان می‌خورد و ملت نگاه می‌کنند. اغراق نکنم حالا، با تیشرت نمی‌شود به برخی معابد رفت، شورت یا دامن کوتاه اصلا دیده نمی‌شود مگر اینکه خارجی سربه‌هوایی باشید. در بسیاری از شهرها دختران هندو صورتشان را با شال کاملا می‌پوشانند و از مزایای ناشناسی حجاب اسلامی بهره می‌برند که البته ما هم این تنها مزیتش را می‌پسندیم. اما در مجموع هند قانونی در تداخل با قوانین پوششی من نداشت و راضی کننده بود)...
بیشتر بخوانيد

پروین

-
پروین خیس باران پشت در ایستاده بود. نفس نفس می‌زد. نوک دماغش و گونه‌هاش سرخ بود در را که باز کردم جا خوردم از دیدنش. دست پریا را گرفته بود و همه‌ی راه را دویده بود پای راستش انگار تو چاله ی گلی فرو رفته بود. تا زیر زانوش گلی بود. پریا زمین خورده بود انگار. پریا بود. پالتوی صورتی‌اش خیس باران بود. عکسهای چند سال پیشش را تو آلبوم نوشا دیده بودم. خیلی وقت بود ندیده بودمشان. چقدر شبیه نوشا شده بود. کف دستش خراشیده بود. با انگشتش میکشید دور زخم و خاک و سنگ را پاک می کرد. نمی دانستم چه بگویم. آمدم کنار که بیایند تو. از جاشان تکان نخوردند. پروین هاج و واج نگاهم می کرد. مامان آمد دستش را گرفت بیاوردش تو. نیامد. تو درگاه ایستاد. جوری که می‌خواست جلوی بغضش را بگیرد، آرام گفت: "مزاحم نمی‌شوم. لباسم خانه‌تان را گلی می‌کند. نوشا کجاست؟ آمدم ببینمش بروم." یاد آن وقتها افتادم که تازه زن علی شده بودم. مامان چشم دیدنش را نداشت. راهش نمی‌داد خانه. شاید هم ملاحظه‌ی من را می کرد. هیچ وقت نگفته بودم پروین نیاید. هیچ وقت نگفته بودم بچه‌اش را نبیند. اما مامان راهش نمی‌داد... یعنی به خاطر من بود؟ نم...
بیشتر بخوانيد

ای شادی آزادی، تو هرگز نمی‌آیی!

-
 سوار مترو شدم. بعد از مدت‌ها. فکرش را کردم دیدم مترو منبع الهام بسیاری از قصه‌هایم بود. اما ننوشتنم فقط برای این نیست که منبع الهامم از زندگی‌ام حذف شده. برای این است که همه‌ی حرف‌ها زده شده‌اند و دیگر حرفی برای گفتن نمانده. هیچ کتابی را باز نمی‌کنم که از خواندنش به شور و‌ هیجان ۱۸ سالگی بیایم. شاید هم در ۱۸ سالگی‌ام بمب‌های هورمونی بودند که آن شور و هیجان را می‌ساختند و نه مفاهیم درون کتاب‌ها. در این زوال ناچار برگردم به مترو. حداقل شادی‌ام این است که دیگر کسی نمی‌تواند سر این زن‌ها حجاب زورکی کند. نشسته‌ام داخل مترو که دو پسر جوان وارد می‌شوند هر دو لباس‌های روی مد ارزان‌قیمتی دارند و موهای آلاگارسون اما شسته نشده. و دو تا تنبک پلاستیکی تو دستشان. سر و صورتشان چند روزی بود که آب به خود ندیده بود. اما تلاش کرده بودند دلبر بمانند و تا حدی موفق هم بودند. خب شاید هم دل من الکی برای واکسی‌ها و تنبکی‌ها می‌رود و نمی‌دانم از نظر بقیه هم آنها دلبرند یا نه. زنی داشت رنگ‌ موی فانتزی گچی می‌فروخت و چند دختر کوچولوی دست و رو نشسته و ژولیده اصرار داشتند مدلش بشوند و او سعی می‌کرد از خود...
بیشتر بخوانيد