-
سماجت قطره‌های باران برای نشستن روی شیشه و تلاش بی‌معنا، بی‌وقفه و رقت انگیز برف ‌پاک کن برای پاک کردن قطره‌های باران من را یاد هیچ چیز نمی‌اندازد و استعاره از هیچ چیز نیست 

نظرات

  1. میترای گندمزار۱۹ دی ۱۳۸۹ ساعت ۱۰:۱۸

    آخ! مریم؟ مریم؟

    پاسخحذف
  2. زن قجری۲۰ دی ۱۳۸۹ ساعت ۱۱:۰۲

    چرا! استعاره از هیچ!

    پاسخحذف
  3. ناشناس۲۱ دی ۱۳۸۹ ساعت ۲۱:۵۰

    این یعنی استفاده از افعاله معکوس! اینم یه جورشه دیگه .........

    پاسخحذف
  4. اوشا۲۲ دی ۱۳۸۹ ساعت ۱:۰۸

    اما این نوشته مرا به یاد چیزی می اندازد که یادم نمی آید چیست!

    پاسخحذف
  5. zodiak۲۲ دی ۱۳۸۹ ساعت ۱۰:۲۷

    همه از هیچیم و به سوی هیچ میرویم

    پاسخحذف
  6. آرش کمانگیر۲۴ دی ۱۳۸۹ ساعت ۲۰:۲۷

    این یعنی من چرا زنده ام؟!

    پاسخحذف
  7. کرم دندون۲۶ دی ۱۳۸۹ ساعت ۱۸:۰۸

    خووششگگل بود..
    دلم خواست و کلی خوندمش..
    حوصلم سر رفته مریمی :((

    پاسخحذف
  8. همون کرمه۲۶ دی ۱۳۸۹ ساعت ۱۸:۱۱

    بازم حوصلم سر رفته..
    هیچکس نیست و انگار نمیخوام باشه
    هم سماجت و هم تلاش بی معنای من..

    پاسخحذف
  9. سمیه۲۶ دی ۱۳۸۹ ساعت ۲۰:۴۰

    وقتی داشتی اینو می نوشتی بغض داشتی ؟

    پاسخحذف
  10. maryam.E۲۷ دی ۱۳۸۹ ساعت ۹:۲۴

    نداشتم سمیه

    پاسخحذف
  11. هليا۲۷ دی ۱۳۸۹ ساعت ۱۲:۵۷

    باران مرهم ست
    براي اشك هاي نداشته...

    پاسخحذف
  12. ناشناس۱۱ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۱۳:۱۶

    در اتاق کارم در مرکز لندن با هوای ابری و مه صبحگاهی تمام کلماتت رو لمس و جذب ميکنم پاينده باشی همکلاسی

    علی

    پاسخحذف

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

مریض خونه

-
نشسته‌ام بالای دستگاه بخور و پتو را خیمه کرده‌ام  روی سرم که این‌ها را می‌نویسم. اولش فکر کردم که باز خودم را با نوشتن درمان کنم. بعد گوشی را برداشتم و آدرس بلاگر را وارد کردم. لیست نوشته‌های قبلی باز شد. کمی برام عجیب بود. بدون زحمت پسورد؟ ظاهرا تکنولوژی خیلی پیشرفت کرده. عجب! پست آخرم را باز کردم. عجب منبری رفته بودم.  دلم برای بنارس تنگ شد. چه زندگی‌ای کردم. چقدر کیف داشت که یک جفت دمپایی بندازی به پات و لخ لخ راهت را بکشی به هر جا که دلت خواست، مستراح، دانشگاه، معبد، عروسی ... وارد شوی و هیچکس تخمش نباشد که تو چه پوشیده‌ای  و بالاخص اینکه خودت به یک تخمکت نباشد که بدون سوتین ممه‌ات تکان تکان می‌خورد و ملت نگاه می‌کنند. اغراق نکنم حالا، با تیشرت نمی‌شود به برخی معابد رفت، شورت یا دامن کوتاه اصلا دیده نمی‌شود مگر اینکه خارجی سربه‌هوایی باشید. در بسیاری از شهرها دختران هندو صورتشان را با شال کاملا می‌پوشانند و از مزایای ناشناسی حجاب اسلامی بهره می‌برند که البته ما هم این تنها مزیتش را می‌پسندیم. اما در مجموع هند قانونی در تداخل با قوانین پوششی من نداشت و راضی کننده بود)...
بیشتر بخوانيد

پروین

-
پروین خیس باران پشت در ایستاده بود. نفس نفس می‌زد. نوک دماغش و گونه‌هاش سرخ بود در را که باز کردم جا خوردم از دیدنش. دست پریا را گرفته بود و همه‌ی راه را دویده بود پای راستش انگار تو چاله ی گلی فرو رفته بود. تا زیر زانوش گلی بود. پریا زمین خورده بود انگار. پریا بود. پالتوی صورتی‌اش خیس باران بود. عکسهای چند سال پیشش را تو آلبوم نوشا دیده بودم. خیلی وقت بود ندیده بودمشان. چقدر شبیه نوشا شده بود. کف دستش خراشیده بود. با انگشتش میکشید دور زخم و خاک و سنگ را پاک می کرد. نمی دانستم چه بگویم. آمدم کنار که بیایند تو. از جاشان تکان نخوردند. پروین هاج و واج نگاهم می کرد. مامان آمد دستش را گرفت بیاوردش تو. نیامد. تو درگاه ایستاد. جوری که می‌خواست جلوی بغضش را بگیرد، آرام گفت: "مزاحم نمی‌شوم. لباسم خانه‌تان را گلی می‌کند. نوشا کجاست؟ آمدم ببینمش بروم." یاد آن وقتها افتادم که تازه زن علی شده بودم. مامان چشم دیدنش را نداشت. راهش نمی‌داد خانه. شاید هم ملاحظه‌ی من را می کرد. هیچ وقت نگفته بودم پروین نیاید. هیچ وقت نگفته بودم بچه‌اش را نبیند. اما مامان راهش نمی‌داد... یعنی به خاطر من بود؟ نم...
بیشتر بخوانيد

ای شادی آزادی، تو هرگز نمی‌آیی!

-
 سوار مترو شدم. بعد از مدت‌ها. فکرش را کردم دیدم مترو منبع الهام بسیاری از قصه‌هایم بود. اما ننوشتنم فقط برای این نیست که منبع الهامم از زندگی‌ام حذف شده. برای این است که همه‌ی حرف‌ها زده شده‌اند و دیگر حرفی برای گفتن نمانده. هیچ کتابی را باز نمی‌کنم که از خواندنش به شور و‌ هیجان ۱۸ سالگی بیایم. شاید هم در ۱۸ سالگی‌ام بمب‌های هورمونی بودند که آن شور و هیجان را می‌ساختند و نه مفاهیم درون کتاب‌ها. در این زوال ناچار برگردم به مترو. حداقل شادی‌ام این است که دیگر کسی نمی‌تواند سر این زن‌ها حجاب زورکی کند. نشسته‌ام داخل مترو که دو پسر جوان وارد می‌شوند هر دو لباس‌های روی مد ارزان‌قیمتی دارند و موهای آلاگارسون اما شسته نشده. و دو تا تنبک پلاستیکی تو دستشان. سر و صورتشان چند روزی بود که آب به خود ندیده بود. اما تلاش کرده بودند دلبر بمانند و تا حدی موفق هم بودند. خب شاید هم دل من الکی برای واکسی‌ها و تنبکی‌ها می‌رود و نمی‌دانم از نظر بقیه هم آنها دلبرند یا نه. زنی داشت رنگ‌ موی فانتزی گچی می‌فروخت و چند دختر کوچولوی دست و رو نشسته و ژولیده اصرار داشتند مدلش بشوند و او سعی می‌کرد از خود...
بیشتر بخوانيد