پروین

پروین خیس باران پشت در ایستاده بود. نفس نفس می‌زد. نوک دماغش و گونه‌هاش سرخ بود در را که باز کردم جا خوردم از دیدنش. دست پریا را گرفته بود و همه‌ی راه را دویده بود پای راستش انگار تو چاله ی گلی فرو رفته بود. تا زیر زانوش گلی بود. پریا زمین خورده بود انگار. پریا بود. پالتوی صورتی‌اش خیس باران بود. عکسهای چند سال پیشش را تو آلبوم نوشا دیده بودم. خیلی وقت بود ندیده بودمشان. چقدر شبیه نوشا شده بود. کف دستش خراشیده بود. با انگشتش میکشید دور زخم و خاک و سنگ را پاک می کرد. نمی دانستم چه بگویم. آمدم کنار که بیایند تو. از جاشان تکان نخوردند. پروین هاج و واج نگاهم می کرد. مامان آمد دستش را گرفت بیاوردش تو. نیامد. تو درگاه ایستاد. جوری که می‌خواست جلوی بغضش را بگیرد، آرام گفت: "مزاحم نمی‌شوم. لباسم خانه‌تان را گلی می‌کند. نوشا کجاست؟ آمدم ببینمش بروم." یاد آن وقتها افتادم که تازه زن علی شده بودم. مامان چشم دیدنش را نداشت. راهش نمی‌داد خانه. شاید هم ملاحظه‌ی من را می کرد. هیچ وقت نگفته بودم پروین نیاید. هیچ وقت نگفته بودم بچه‌اش را نبیند. اما مامان راهش نمی‌داد... یعنی به خاطر من بود؟ نمی‌دانم. حالا مصر بود مهمانش کند. توی این خانه. توی این خانه؟ گفت: "لباس می‌آورم عوض کنی." اما پروین داخل نیامد. تکیه داد به دیوار. یک صندلی آوردم. نشاندمش روش. هاج و واج بود. پالتوی پریا را در آوردم آویزان کردم کنار بخاری. پروین بغض داشت. چشمهای درشتش سرخ و نمدار بود. مامان رفت چایی بیاورد. معذرت خواستم که بروم لباس بپوشم و به بهانه‌ای از خانه بزنم بیرون. تحملش را نداشتم. تو پذیرایی بودم هنوز که باز صداش را شنیدم:

- نوشا خانه نیست؟

مامان با چایی می آمد. برگشتم رو به پروین. عکس نوشا درست پشت سرش٬ تو قاب روی دیوار می‌خندید. با همه‌ی صورتش می‌خندید. با چشمهاش. دیگر طاقت نداشتم. مامان از مهلکه نجاتم داد:

- نوشا رفت... یک ماهی می‌شود. مگر به تو نگفت؟ ازت خداحافظی نکرد؟

صداش می‌لرزید. دماغش را بالاکشید. یک دستمال کشیدم بدهم دستش. نگاهم کرد. بعد به دستمال. بعد به من... مات مانده بود. انگار یکی دیگر بود که از حنجره‌اش٬ خرد شده و شکسته گفت: به من یک ماه پیش زنگ زد. اما چیزی نگفت. گفت هنوز هیچ چیز معلوم نیست. نگفت دارد می‌رود. خداحافظی نکرد. اصلا نگفت می‌خواهد برود.

نتوانستم بمانم. رفتم تو آشپزخانه. بتادین و پنبه برداشتم بیاورم برای پریا. باز صداش را شنیدم: "نباید به من می‌گفت؟ نباید به من می‌گفتید؟ من الان باید بشنوم؟ از همکلاسی پریا؟" اشک از چشمم چکید. نفهمیدم چرا. نمی‌فهمیدم چرا. ایستادم پای ظرفشویی پاکش کردم. شیر آب چکه می‌کرد. نمی‌دانم چرا داد زدم: مامان، علی هنوز این واشر شیر را درست نکرده؟ مامان هیچی نگفت. پنبه را غلتاندم تو بتادین و آوردم دم در. پروین پاشده بود سر پا ایستاده بود. چایی تو سینی تو دست مامان مانده بود. پنبه را گذاشتم کف دست پریا. ترسید. دستش را کشید کنار. نگهش داشتم. چشمهاش را از درد بست. من چه بگویم؟ تو پریا را داری. پریا مانده برای تو. پریا حالا هم نوشا است هم پریا. من تنهاترم یا تو؟ من خسته‌ترم یا تو؟ کاش می‌شد این‌ها را گفت. مسئولش من بودم؟ وقتی زن علی می‌شدم مادرم گفت هر بلایی که سر بچه‌اش بیاید می‌گویند زن‌بابا کرد. پروین دست به دیوار گرفته بود. نتوانسته بود صاف و شق و رق بایستد. مثل آن روزها که از علی طلاق می‌گرفت. مثل آن روزها که دوباره ازدواج می‌کرد. مثل آن وقتی که پریا دنیا آمده بود. دیگر آن پروین نبود. در هم شکسته از در رفت بیرون. پریا هم دنبالش. تو پله‌ها سرخورد. پریا دستش را گرفت. پاشد ایستاد. تو پیچ پله‌ها گم شدند. نمی‌فهمیدم چه می‌گذرد. نمی‌فهمیدم چه شده است. فقط میان صدای قدم‌هاشان که تو پله‌ها می پیچید شنیدم که انگار گفت: فراموشم کرده بود.