جاده

-
همیشه تمام طول مدتی را که از جاده‌هایی رد می‌شوم که بین دوتا لاینش را بلوک‌های سیمانی بزرگ کنار هم چیده‌اند با خودم فکر می‌کنم که اگر تن یک آدم با همین سرعت کشیده بشود به این دیواره‌ی سیمانی، چه اتفاقی خواهد افتاد. بعد پاشیده شدن خون و کشیده شدن پوست و گوشت و استخوان تن و صورت روی این بلوک‌ها مدام توی ذهنم مجسم می‌شود. اینکه استخوان‌ها چطور خرد می‌شوند و یا ماهیچه‌ها ازشان جدا می‌شود و می‌ماند روی ‌دیواره. تا جاده تمام شود مدام همین است. اگر جاده خیلی طولانی بشود سردرد می‌گیرم. چون اصلا نمی‌توانم به چیز دیگری فکر کنم. فقط در جاده‌هایی که بلوک سیمانی دوتا لاینش را از هم جدا کرده این افکار سراغم می‌آیند در حالیکه منطقیش این بود که در مورد کشیده شدن کف آسفالت یا دیواره‌ی تونل هم همین باشد.
اما قضیه یک‌جورهایی منطقی نیست. یک چیزیش می‌شود!

نظرات

  1. بامداد راستین۱۸ مرداد ۱۳۸۹ ساعت ۰:۴۹

    سيگاری که شدی با کافکام که خوابيدی اسرار مامانت را هم که رو کردی وبلاگ خفن هم که مينويسی فکرهای خشن هم که ميکنی کم کم نيهيليست هم ميشی ولی تو را به هرچی می پرستی نری خودت را بندازی تو زاينده رود!!!!!!!!!!!!!!

    پاسخ دادنحذف
  2. r.n۱۸ مرداد ۱۳۸۹ ساعت ۱:۳۰

    zayande rood? to ham esfahani hasti?

    پاسخ دادنحذف
  3. مرجان۱۸ مرداد ۱۳۸۹ ساعت ۹:۴۱

    عموی من به واسطه شغلی که داره اکثریت رو می شناسه.به خاطر همین پرسیدم.فامیلی منم کاشی تراش اصفهانی هست.

    پاسخ دادنحذف
  4. میترا۱۸ مرداد ۱۳۸۹ ساعت ۹:۴۱

    " قضیه یه جورایی منطقی نیست!"

    دلم برای تنهاییه این جمله ات سوخت ....منطق!؟ هه!

    مریمی ِ من ؟ به این نوشتت مشکوکم ! می تونی خودتو لای جملاتت پنهون کنی ؟ نمی تونی که!

    پاسخ دادنحذف
  5. false۱۸ مرداد ۱۳۸۹ ساعت ۹:۵۸

    to behtarini

    پاسخ دادنحذف
  6. maryam.E۱۸ مرداد ۱۳۸۹ ساعت ۱۱:۲۵

    بامداد جان زاینده رود، -تنها دلخوشی من تو این شهری که عاشقشی- تبدیل شده به یه مرداب یائسه
    واقعیت تلخیه. :(
    عوضش کانادا فک کنم رودای خوشکل مث قدیمای زنده رود زیاد باشه. حالشو ببر

    پاسخ دادنحذف
  7. زودیاک۱۸ مرداد ۱۳۸۹ ساعت ۱۱:۲۷

    درود

    زیادی منطقی نیست جانا..
    این افکار احتمالا بعد از کشیدن سیگار به سراغ آدم میاد. یا خواب بد دیدی یا فیلم وحشتناک زیاد میبینی. در ضمن در مورد کامنت اول هم:

    آخه زاینده رود آبش کجا بود؟؟!! اگه آدم بیوفته توش که سرش میشکنه!!D:

    پاسخ دادنحذف
  8. آرش کمانگیر۱۸ مرداد ۱۳۸۹ ساعت ۱۲:۵۱

    مریمی ! میشه این جاده رو جاده دوستی و رابطه دوطرفه دونست و برای همین معتقد نیستم که اگه جاده طولانی بشه سردرد بگیری

    پاسخ دادنحذف
  9. مرجان۱۸ مرداد ۱۳۸۹ ساعت ۱۲:۵۲

    ای بابا خیلی حیف شد.دوست داشتم می خوندمشون

    پاسخ دادنحذف
  10. عمو آلبرت۱۸ مرداد ۱۳۸۹ ساعت ۱۶:۳۶

    خوبه!
    من که یاد happy three friends افتادم...
    :)

    پاسخ دادنحذف
  11. زکریا۱۹ مرداد ۱۳۸۹ ساعت ۱۰:۱۰

    سلام مریم
    شاید قراره اینجوری بمیری !!
    جدی میگم هااااا

    پاسخ دادنحذف
  12. zodiak۱۹ مرداد ۱۳۸۹ ساعت ۱۳:۵۵

    به چمن زار بیا

    پاسخ دادنحذف
  13. ICE۱۹ مرداد ۱۳۸۹ ساعت ۱۴:۲۱

    وسواس فکری داری ها!البته خب همه ی هنری ها اینطورین
    لینک دانلود اون آهنگه اینه
    http://www.4shared.com/audio/18H3S1nA/11Iron__Wine_-_Flightless_Bird.htm
    از اینکه یکی تو اصفهان هست که هنرمنده و میفهممش تا حدی خوشحالم! من تازه بعد از مدت ها اومدم اصف و دوستی ندارم...

    پاسخ دادنحذف
  14. اوشا۲۰ مرداد ۱۳۸۹ ساعت ۲:۳۱

    wow! یکم عجیب نیست ما به این چیز ا فکر می کنیم؟!

    پاسخ دادنحذف
  15. ناشناس۲۰ مرداد ۱۳۸۹ ساعت ۲۱:۳۰

    اینجا بوی ادبیات میده

    پاسخ دادنحذف

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

پروین

-
پروین خیس باران پشت در ایستاده بود. نفس نفس می‌زد. نوک دماغش و گونه‌هاش سرخ بود در را که باز کردم جا خوردم از دیدنش. دست پریا را گرفته بود و همه‌ی راه را دویده بود پای راستش انگار تو چاله ی گلی فرو رفته بود. تا زیر زانوش گلی بود. پریا زمین خورده بود انگار. پریا بود. پالتوی صورتی‌اش خیس باران بود. عکسهای چند سال پیشش را تو آلبوم نوشا دیده بودم. خیلی وقت بود ندیده بودمشان. چقدر شبیه نوشا شده بود. کف دستش خراشیده بود. با انگشتش میکشید دور زخم و خاک و سنگ را پاک می کرد. نمی دانستم چه بگویم. آمدم کنار که بیایند تو. از جاشان تکان نخوردند. پروین هاج و واج نگاهم می کرد. مامان آمد دستش را گرفت بیاوردش تو. نیامد. تو درگاه ایستاد. جوری که می‌خواست جلوی بغضش را بگیرد، آرام گفت: "مزاحم نمی‌شوم. لباسم خانه‌تان را گلی می‌کند. نوشا کجاست؟ آمدم ببینمش بروم." یاد آن وقتها افتادم که تازه زن علی شده بودم. مامان چشم دیدنش را نداشت. راهش نمی‌داد خانه. شاید هم ملاحظه‌ی من را می کرد. هیچ وقت نگفته بودم پروین نیاید. هیچ وقت نگفته بودم بچه‌اش را نبیند. اما مامان راهش نمی‌داد... یعنی به خاطر من بود؟ نم...
بیشتر بخوانيد

سیمای زنی در دوردست

-
همه‌ی هزار بار دیگری را هم که سیگار به دست با بی‌خیالی و یلگی‌ای که مال خودم نیست، از وسط این پارک رد بشوم، "ملیکا جون" که هشتاد- نود درصد آدم‌هایی را که به اسم می‌شناسندش، اصلا نمی‌شناسد برای هزار بار دیگر با "خ" مشدد خواهد گفت: آخی بمیرم. تو هم مثل من آواره‌ای؟
بیشتر بخوانيد

آنا

-
آنا به عشق پاک و واقعی پایبند بود. واقعیش، نه از این بچه بازیا. اون هیچوخ عشق پاکو به لجنایی که امروز مد شده آلوده نکرد. محال بود بدون نقشه‌ی رخت‌خواب با یه دختر  رفاقت کنه. یا وقتی با یه پسر روابط عاشقانه‌ای داره، یکی دوتای دیگه رو هم زیر سر  نداشته باشه. هیچوخ با کمتر از دو نفر تو رخت‌خواب نرفت. هیچ وخ عشق واقعیو با  ازدواج  لجن‌مال نکرد.پاک بود، یه پاک لعنتی، یه پاک لعنتی ِ واقعی فقط می‌تونه از بلندترین برج  لعنتی... عاشق‌اش بودم... می‌فهمی؟ 
بیشتر بخوانيد