زنی برهنه اتوبان بسیج را بسته است

اینجا هر جایی که سرک می کشی عکس یه جوونو می بینی به یه دیواری، دری، دست یه پیرزنی، که زیرش نوشته شهید بطل، علی، حسین، مرتضی، صفا... چه جوونایی بیشتر از دو سال تمام تلاشمو کردم که مثل آدمای عاقل زندگی کنم، سر کار برم، یه پولی پس انداز کنم. سعی کردم برای خودم مسولیت درست کنم که به خاطر مسولیتایی که قبول کردم به اون مسیر ادامه بدم. به دو چیز در نهایت نتونستم فکر کنم. یکی ازدواج بود که نتونستم مسولیتشو قبول کنم، دومی هم به همین ازدواج ربط داشت که حالا بماند. الان دوباره پر شده ظرفم. چسبوندم به سقف. سیم آخر. همه تئوری هایی که دو سال پیش به این نتیجه رسیده بودم که جواب نمی دن الان دوباره بهم هجوم آوردن. تئوری های انقلابیم. آنارشی گریم. این سفر عراق همون یه ذره عقلی رو که تو این دو سال سعی کردم اکتساب کنم گایید رفت پی کارش. فکر اینکه برگردم و دوباره اون لباس فرم لعنتی رو تنم کنم و تا ریدنمو هم با سوپروایزرم هماهنگ کنم... اصلا نمی تونم بهش فکر کنم.  یکی تو سرم مدام داد می زنه هیهات من الذله این با برنامه ای که برا خودم ریختم اصلا نمی خونه. ته اون ماجرای دو سال کون خودتو پاره کن هم همین بود...

مدت خیلی زیادی بود که هیچ کسی نتونسته بود بخشی از منو لمس کنه که به نظر خودم غیر قابل لمس می رسید. پیچیده تر شده بودم. پیرتر شده بودم. نمی دونم. ته منو، اینکه من کی ام و چی ام واقعا، مدت های زیادی بود که نتونسته بودم کسی رو اینقدر به خودم راه بدم که بهش دست بزنه. آدم های زیادی آدم رو دوست دارن، و هیچ شکی هم در دوست داشتنشون نیست. اما شاید اگر خوش شانس باشی یکی دو نفر رو پیدا کنی که همیشه بدرخشن. شاید هیچ وقت بهت نگن دوست دارن. ولی اصلا نیازی نیست که بگن. راه کشفش رو برات باز میذارن. و چقدر این آدما قشنگن. چقدر بی تعلقن. و اینکه می بینی فقط برای تو نیستن. اصلن برای تو نیستن. الکترون های آزاد رسانایی خوبی ین بگم، چون نشسته ام فیزیک مطالعه کرده ام.  یه دوستی داشتم یه اصطلاحی داشت: فرشته های بال سوخته. می گفت اینا فرشته بودن اومدن به زمین توی اتمسفر زمین بالشون سوخته دیگه نتونستن برگردن بالا. اینم نمی دونم از کی دزدیده بود. مغز نداشت که خودش. اینو درباره در و دافای هالیوود می گفت. حالا جمله مال هر کی هست کپی رایتشو به ما ببخشه. هر چند که واقعا به تخمم کپی رایت. فکر کن هر کس شعری میگی س...