زنی برهنه اتوبان بسیج را بسته است

دبیرستان که بودیم یک معلم ریاضی داشتیم نمی‏دانم قبلش ژاپن رفته بود یا می‏خواست برود ژاپن یا چی. کلن خیلی اطلاعات درباره‏ی ژاپن داشت. از هر فرصتی استفاده می‏کرد تا از آخرین دستاوردهای علمی ژاپن بگوید و دل ما را کباب کند.آن وقت‏ها تو مدرسه‏ی ما یک کامپیوتری بود که  کلن یک جعبه‏ی کرم رنگ خاک گرفته بود و توی مانیتورش هم هر چه نگاه می‏کردی یک صفحه‏ی سیاه می‏دیدی که یک مشت نوشته‏ی سفید توش بالا پایین می‌رود.یک درس مبانی کامپیوتر هم داشتیم که سه ساعت می‏نشستیم سر کلاسش الگوریتم می‌نوشتیم و فلوچارت می‌کشیدیم و برنامه می‏نوشتیم به زبان بیسیک که برایمان یک خط ستاره چاپ کند. نمی‏دانم که چی چی این جعبه‏ی بی خاصیت اینقدر شگفت انگیزبود و نمی‏دانم معلم ریاضی وقتی می‏گفت ژاپنی‏ها یک کامپیوتر ساخته‏اند که فلان، چه چیزی بیشتر از این تو ذهنش بود که او را وامی‏داشت هر روز که ما ریاضی داریم نیم ساعت درباره‏ی کامپیوترهای ژاپنی‏ها حرف بزند یا ربات یا فضا پیماهایشان. فضا پیما را که دیگر نگو. همچین که اسمش می‏آمد می‏رفتیم تو کارتون کوتلاس و دیگر تا زنگ آخر از توش درنمی‏آمدیم. از ربات هم...