وقتی که قل می‌خوردم و می‌افتادم و لابه‌لای پایه‌های نیم‌کت‌ها و پاهایی که کفش‌های اسپرت و شلوارهای خاکستری داشتند گم می‌شدم

حواست نبود که پشت سرت را نگاه کنی، که در سرم آتشی است. حواست نبود که آبی بشوی رو آتشی
که بادی شدی
حواست نبود که این تکه تکه های‌ من است، وقتی خاکستر سیگارت را از پنجره‌ی ماشین می‌تکاندی بیرون...

نظرات

  1. منو نگاه كن لعنتي! چرا حواست نبود ؟! حواست نبود و استخوون هام له شدن زير بار بي حواسيت ... اين بي حواسيت ... اين .. اين . اين

    پاسخحذف
  2. خونه جديد مبارك
    آخ....كه من چقد دلم مي خواد باز شروور بنويسم و بعد همه رو ديليت كنم.... نميدوني چقد دلم ميخواد....

    پاسخحذف
  3. وبلاگ قبلی ام رو خودم دیلیت نکردم. بلاگفاک آرشیو دزد از صحنه‌ی وجود پاک کرد

    پاسخحذف
  4. سلام
    اینقدر جمله آخر پستت خوب بود که یادداشتش کردم . آفرین

    پاسخحذف
  5. می دونم مریمی! خوب می دونم داری از چه غمی صحبت میکنی ... چشمات رو ببند ! دیگه نمی خوام چیزی بشنوم ! این جملاتت همه ی روزهای منه !!خودت هم نمی دونی...

    پاسخحذف
  6. خوبه ! پس همیشه ی خدا یه نفر هست که هیچ حواسش نباشه . . .

    پاسخحذف

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

ای شادی آزادی، تو هرگز نمی‌آیی!

روان‌پریشی ملی

سیاست ما